جاشمعی سفالی

سفال سازی و رشتههای مرتبط با آن در زمره هنرهای پرپیشینه ایران قرار دارد که همواره با آثار متعدد و متنوع در متن زندگی و در معماری کشورمان حضور داشته و دارای جایگاه مناسبی بوده است. از بررسی هنرهای ایرانی پیش از تاریخ مدون و نیز در دوران ایران باستان، این نکته را میتوان دریافت که سفال ، کاشی و بعدها سرامیک یکی از هنرهای مطرح و پررونق ایرانی بوده و آثار فراوان به دست آمده در حفریات باستان شناسی که متعلق به هزارههای پیش از میلاد و نیز دورههای تاریخی قبل از اسلام به ویژه دورههای ماد، اشکانی و ساسانی - هریک نشانگر ذوق و مهارت سفالگران و حکایتگر گستردگی این «هنر-صنعت» در مناطق مختلف ایران بوده است. وجود انواع گوناگونی از خاک مناسب برای تولید سفال ، سرامیک و کاشی ، آمیختگی و سرشت انسان با خاک و علاقه فراوان ایرانیان به استفاده از ظروف سفالین در زندگی روزمره و به صورت کاشی در معماری ایرانی، موجب آن شده است که در دوران صدر اسلام و پس از آن و نهایتاً تا به امروز سفال به صورت پیوسته و مستمر، دست اندرکاران قابل ملاحظه، تولید چشمگیر و طبعاً عرضه و تقاضای مناسبی داشته باشد. سفال سازی همچون غالب هنرهای ایرانی دارای فراز و فرودهای متعددی بوده است و در دورههایی در اوج و در اعصاری نیز در وضعیت رکود قرار داشته است، اما به شهادت تاریخ و با بررسی و مشاهده آثار فراوان و متعددی که از انواع ظروف، تندیس ها، آثار حجمی، کاشی ها و دیگر آثار سفالین برجای مانده و هم اکنون در موزه ها و دیگر مراکز هنری ایران، هم اکنون در موزه ها و دیگر مراکز ایران و سایر کشورهای جهان نگه داشته می شود، میتوان تداوم و استمرار این هنر – صعنت و حضور همیشگی آن در حیات فرهنگی و زندگی روزمره ایرانیان را گواهی داده.