طراحی سیستم مدیریت دانش

دانش نتیجه ترکیب سه عنصر اطلاعات، تئوری و تجربه است. برای مثال: اطلاعات دریافتی از کتابچهها، گزارشها و آموزشهای مربی؛ تئوریهای آموختهشده در دانشگاه ها؛ و تجربهی عملی، اینها دست به دست هم میدهند تا خلبانی تربیت شود که بتواند با یک هواپیمای سبک بپرد. وقت نوبت پرواز با هواپیمای جت میرسد، همین چرخهی یادگیری با استفاده از فناوری پیشرفتهتر تکرار میشود. این همان فرایندی است که در آموزشگاههای رانندگی به "آموزش رانندگی" و در زمین ورزش به "تمرین" معروف است. برای اینکه کسی بتواند از عهدهی کارهای پیچیدهتر برآید، ترکیبِ اثربخش این سه عنصر بسیار اهمیت دارد. اگر یکی از سه عنصر ـ خواه اطلاعات، خواه تئوری و خواه تجربه ـ لنگ بزند، فرایند یادگیری ابتر میشود و "دانش" لازم بهدست نمیآید. بنابراین، وقتی ما توانمندی سازمانی را به عنوان "حاصل جمع دانش اعضای سازمان" توصیف میکنیم، بر این معنا اشراف داریم که چنین دانشی از طریق فرایندهای مکرر یادگیری در بیرون یا درون بافت خاصی که آن را "سازمان" مینامیم، بهدست آمده است. "توانمندی سازمانی = "حاصل جمع دانش اعضای سازمان" دانش نو بهطور کلی از سه راه بهدست میآید: 1- تحقیق و توسعه 2- انتقال فناوری 3- همکاریهای فناورانه (در قالب سرمایهگذاریهای مشترک و برپایی کنسرسیومهای تحقیقاتی) نوناکا (1991) مطرح میکند که شرکتهای موفق شرکتهایی هستند که به طور پیوسته برای حل مسایل جدید و ناآشنا دانش جدید خلق میکنند، آن را به طور گسترده در سرتاسر سازمان پخش و به سرعت به فناوریها و محصولات جدید تبدیل میکنند. مدیریت دانش: شیوهی شناسایی، در اختیار گرفتن، سازماندهی و پردازش اطلاعات جهت خلق دانش میباشد که پس از آن توزیع میشود و در اختیار دیگران قرار میگیرد تا برای خلق دانش بیشتر بکارگرفته شود. بنابر این می توان گفت: "مدیریت دانش همانا بهاشتراکگذاری دانش در سازمان جهت خلق دانش جدید است"